Bij beide benaderingen zou ‘nog maar’ een derde, tot een vierde, van de cliënten aan de medicijnen komen. Bij beide behandelingen staat een warm sociaal netwerk, dat de cliënt in crisis omgeeft, centraal. Bij Soteria lijken dit veelal vreemde mensen te zijn die als vrijwilliger/ervaringsdeskundige in een ‘Soteria huis’ werken. Bij het tweede alternatief(?) zijn dit mensen, die je misschien je hele leven al kent -vrienden en familie. Bij beide benaderingen kunnen cliënten overigens ook thuis geholpen worden.
Doordat je eigenlijk wel zo’n beetje ‘normaal’ met anderen over je ervaringen kan praten -dit in tegenstelling tot bij een opname in een gangbaar psychiatrisch ziekenhuis- kun je het makkelijker verwerken, omdat het juist door het delen veel minder angstig/beladen wordt. Ik slik nu zelf medicijnen (was niet mijn eigen keus) maar soms heb ik nog wel wat ‘symptomen’. Maar omdat ik hier ‘normaal’ over kan praten met familie en vrienden heb ik er veel minder last van. Ik denk dat ik door deze goede ervaringen misschien wel ooit (grotendeels) van de medicatie af kan. Ik ben namelijk niet zo bang voor een psychose, maar dan moet er wel hulp zijn en/of een plek waar ik heen kan en waar dit alternatief voor handen is. Zodat ik niet, opnieuw, weer opgescheept raak met een hoge dosering en/of vervelende cocktail aan medicijnen.
Het lijkt me, dat als deze twee alternatieven toegankelijker zullen worden voor de (Nederlandse) cliënt, dit een kans kan krijgen. Want als het werkt -en volgens gedegen wetenschappelijk onderzoek lijkt het inderdaad te werken- zal er voor (heel) veel mensen een humaner alternatief komen voor de standaard opnames met (veel) medicijnen -en isoleercel etcetera. Volgens onderzoek, zowel bij Soteria als bij de Open Dialoog Therapie, lijkt de prognose van herstel veel positiever dan bij de mensen die een ‘standaard’ aanpak ondergaan. (Vrijwel) iedereen is na enkele jaren niet meer afhankelijk van een uitkering en vaak worden opleidingen ook afgemaakt. In plaats van je leven lang ‘behandeld’ te blijven worden met medicijnen in combinatie met allerlei gesprekken bij Ggz, lijken deze mensen weer volledig te kunnen meedraaien in de maatschappij. Dat klinkt heel mooi!
Ik denk dat een psychose in de dop een soort onderbewust ‘iets’ is, dat in een crisis aan de oppervlakte komt. Dit kan iedereen overkomen(!). Als je dat normaal kan delen in een warme omgeving, met liefdevolle mensen om je heen, dan kun je het misschien (daardoor) wel een plek geven en dan hoeft de psychose veel minder vaak voor te komen -of wel nooit weer. Misschien schuilt deze gedachte wel achter beide alternatieve therapieën voor (acute) psychose.
Ik ben zelf heel benieuwd naar de toepassing van beide alternatieven in Nederland, niet alleen van buiten af maar ook als cliënt, die hier zelf ook weleens heel wat aan kan hebben!
Recente reacties