Positieve brief aan de psychiatrie

Beste minkukels en ratten. Bij deze wijd ik nu een positieve brief aan de gehele situatie 2007-2011. Ik denk namelijk dat ik heel erg veel over mijzelf geleerd heb in deze (rampzalige) periode! Ik ben mijzelf ontzettend tegen gekomen gedurende deze hele periode zowel in positieve als negatieve zin. Soms voelde het zwaarder dan mijn pubertijd, toen ik overal buiten viel, maar toch heb ik het overleefd en mij staande gehouden en mij zelfs met positieve dingen bezig gehouden. Ondanks deze zware periode! Ik was helemaal op mijzelf terug geworpen, mijn geest werd zwak gemaakt door ‘medicijnen’ en ik had niemand om mij heen om mij te helpen en dit met name tijdens mijn opname in de ‘M Zorggroep’ in 2009/2010. Maar de mede cliënten probeerden mij oprecht, vanuit hun hart, te steunen. En daarnaast kwam Carlos voor mij op, reisde zelfs elk weekend naar Heerlen vanuit Groningen om mij te bezoeken. Dit heeft onze relatie ontzettend veel sterker gemaakt (nu zijn we 8 jaar getrouwd). En nadat ik weer minder medicijnen had (januari 2011) leek ik als persoon, als mens, enorm gegroeid te zijn. Blijkbaar heb ik enorm veel geleerd (door ervaring) in de periode 2007-2011. Een stuk volwassener, rijpere persoonlijkheid. Het had mij bijna het leven gekost en juist (mede) daardoor heeft het mij enorm veel sterker gemaakt. Ik heb geleerd (mijzelf) om elke dag een planning te maken dit onder andere. Sindsdien pas ik dit (deze techniek) toe. Niemand heeft mij dit geleerd. Ik heb dit mijzelf geleerd. Ik denk ook (mede) door wat ik met de ‘M Zorggroep’ heb meegemaakt, dat ik jaren later durfde te ondernemen = eigen bedrijf opzetten. En bovendien.. nadat ik deze verschrikkelijke periode heb doorgemaakt (overleefd) kan weinig mij meer van mijn stuk brengen. Ook een mogelijke gedwongen opname in een of ander quarantaine kamp deert mij minder dan die opname in de ‘M Zorggroep’! Ik zal fluitend door dit soort situaties heen fietsen want ik heb namelijk een van de ergste dingen meegemaakt die een mens maar kan meemaken: de wil om te leven verwijderd door ‘medicatie’.

In 2010 het zwartste jaar in mijn leven, heb ik een fijne tijd gehad als vrijwilligster in de Wereldwinkel wat voor mij ‘afleiding’ was: in die winkel voelde ik mij weer even ‘normaal’. Ik heb ook ontdekt dat mijn agenda best vol kan zijn en dat ik (ook) dat volhoud want dat deed ik gedurende de helft van dat jaar. Zolang ik ‘bezig’ was met wat anders (focus verleggen) wilde ik even niet dood. (Mede) hierdoor heb ik, deels, mijn eigenlijke kracht leren kennen. Ik ben helemaal verzwakt geworden door ‘medicatie’ en/maar toch heb ik dat jaar ‘vol’ kunnen maken, leek ik ermee om te kunnen gaan. Ook al schreeuwde ik nog steeds, herhaaldelijk, dat ik dood wilde = mijn grondstaat, door de medicijnen. Ik heb ook leren ‘aarden’ = niet alleen in mijn hoofd zitten maar ook en vooral veel bezig zijn met praktische dingen. Dit deed ik daarvoor veel te weinig. Ik denk dat ik mede daardoor in de ‘psychose’ ben geraakt.

En er waren drie verpleegkundigen van ‘M Zorggroep’ die achter mij stonden ook al deed het merendeel dit niet. Zij konden helaas geen stokje steken voor de ‘behandeling’ maar ze kwamen regelmatig wel voor mij op. Dank jullie wel daarvoor! Het gaat onder andere om C. Zo weet je aan wie je wat hebt.

Ik heb ook ontdekt dat hoewel ik continue dood wilde, ik alleen op een ‘humane’ manier wilde sterven (dus niet voor de trein springen, polsen doorsnijden of iets dergelijks) en dit heeft mij ook gered ook al wilde ik dat toen niet zo zien. Ik was gewoon ondraaglijk aan het lijden door de ‘medicatie’ MAAR.. juist door dit meegemaakt te hebben ben ik nu zo dankbaar voor het leven en voor de kleine dingen en ik kan er nog steeds vaak van genieten dat ik nu.. wil leven. Ook al is het inmiddels 13 jaar geleden. Ik ben eigenlijk zelden tot nooit meer depressief geweest sinds 2010 terwijl ik voor 2007 altijd een behoorlijk depressieve grondstemming had. Dus het heeft mij genezen van mijn (chronische) depressie. Erger dan 2010 was namelijk niet mogelijk. Sinds 2011 ben ik een stuk positiever gestemd (standaard) en zie de zonzijde van het leven. Ik waardeer het leven en ik houd van het leven en ben blij dat ik leef.

Ik heb ook rare dingen meegemaakt in het AZG in zomer 2009 (EV). Echter juist door die dingen heb ik een stuk van mezelf kunnen ontdekken en mezelf beter leren kennen. Ik heb daar, en ook in het ‘zieken’huis van de ‘M Zorggroep’, ervaren dat mijn geest krachtiger is dan mijn lichaam. Dit heeft mij (van binnen) heel sterk gemaakt. Wat er de komende jaren ook komen gaat, ik zie vol vertrouwen de toekomst tegemoet. Ik ga niet zomaar dood! Ik ben vrijwel nergens meer bang voor.

En nog een ding: vooral in 2010 heb ik leren luisteren naar andere mensen. Omdat zowat het enige wat ik zelf te melden had was dat ik dood wilde, ging ik ‘dan maar’ naar andere mensen luisteren. De omstandigheden waren zeker niet leuk, maar ik heb dit toen wel geleerd. Mensen waardeerden dit, dat ik naar ze luisterde. Ik bezocht meer mensen met als doel om alleen maar naar ze te luisteren. Zij zeiden in 2011 dat ik ze enorm geholpen heb (daarmee). Dus: aarden, planningen maken, luisteren en erger dan dit is niet mogelijk = definitieve genezing van heel wat jaren depressie vanaf ongeveer 1991.
Zelfs al word ik mishandeld en daarna vergast in een concentratiekamp (mocht dit ooit gebeuren), zelfs dat is nog minder erg (voor mij) dan die hele ‘M Zorggroep’ (periode)! Maar ik ga niet vergast worden dat gaat gewoon niet gebeuren. Mocht het toch gebeuren dan zie ik de dood met een glimlach tegemoet. Ik ben niet bang voor de dood.

Dankzij EV in 2009 heb ik bepaalde kanten van en in mijzelf leren kennen waarvan ik mij eerder nooit bewust was waaronder moed, bewustzijn van Hoger Zelf en bepaalde dingen die ik (blijkbaar, onder sommige omstandigheden) kan. En intiem contact met Jezus en God gekregen (mede) door die opname in zomer ’09 op afdeling PSI4.

Dus ik ben dichter bij God gekomen, mijn relatie met Carlos is verankerd en ik ken mezelf beter. Ik denk dat ik als een sterker (veel sterker) mens uit deze (nare) periode gekomen ben = gegroeid. That what does not kill you, makes you stronger! Ik heb dingen ontdekt en nieuwe dingen geleerd wellicht juist omdat het zo zwaar was -en ik dus niet anders meer kon! Deze dingen ben ik nooit weer vergeten = veel dingen die ik toen geleerd heb pas ik nu nog steeds in mijn leven toe. Zoals het ‘aarden’ = zoveel mogelijk met praktische zaken bezig zijn, het maken van (dag- en week)planningen, luisteren en geduld. Alleen het ‘geduld’ mag nog wat meer ontwikkeld worden de komende tijd.

Ik denk dat ik mijzelf een stuk ‘genezen’ heb omdat ik deze periode heb meegemaakt -noodgedwongen, vallen en opstaan, geen andere keus hebben. De psychiaters hebben dit niet gedaan, ik heb dit zelf gedaan. Ik ben een vrouw met een sterke geest en moedig leeuwenhart, zelfs niet bang voor de dood. 2007-2011 voelt als een interessante episode in mijn leven, ben blij dat het al lang geleden is maar zou ik NU dezelfde persoon zijn als ik het (allemaal) niet had meegemaakt? Ik denk dat als je dingen meemaakt dat dat dan blijkbaar de bedoeling is (God’s pad) dus het heeft blijkbaar moeten plaatsvinden anders was het niet gebeurd. Dus probeer ik (ook) deze periode te omarmen en eruit te leren wat eruit te leren valt. En al die ratten en minkukels hadden ook alleen maar hun rol in dit alles te spelen -wellicht komt er een moment dat ik ze allemaal kan vergeven.