Elk mens is uniek. Elk mens heeft een vrije wil. En elk mens heeft een eigen wijsheid. Helaas lijkt deze eigen-heid, deze eigen-wijsheid, de kop ingedrukt te worden door de instituten van de maatschappij. Iedereen lijkt zich aan een of andere maatstaf te moeten aanpassen om maar als ‘normaal’ te worden beschouwd. Wijkt iemand af van deze maatstaf, dan krijgt hij of zij al snel met de psychiatrie te maken. En daar worden medicijnen voorgeschreven ‘om de persoon weer normaal te maken’. Met alle lijden en bijwerkingen van dien.
Kijk maar naar alle labeltjes in de DSM-V. In plaats van dat elk mens als een uniek individu wordt gezien, krijgt hij of zij een of meer labeltjes uit dit boek. Met de bijpassende medicijnen(!).
Ik ben voor een holistische en liefdevolle kijk naar de mens waarbij de persoon als uniek wordt gezien en ook zo wordt bejegend/’behandeld’. Iedereen is goed zoals hij of zij is. Iedereen is nu al goed zoals hij of zo is. Iemand die ‘anders’ is, is niet ziek, maar uniek.
Eigenlijk zijn wij allemaal uniek. En hebben allemaal onze eigen wijsheid. Maar vaak durven we dit niet te voelen of hiernaar te handelen.
Het lijkt nu alsof veel mensen die hun eigen wijsheid terug ontdekken in de psychiatrie belanden. Ze worden door psychiaters ‘manisch’ of ‘psychotisch’ of anders genoemd. Waar is het unieke individu gebleven met zijn of haar eigen wijsheid?
Psychiaters dienen zich in te leven in de belevingswereld van de cliënt en zo verbinding te maken met de cliënt, waardoor deze het gevoel krijgt dat hij of zij werkelijk mag zijn wie hij of zij is en door deze empathie, compassie, mededogen, respect en gelijkwaardigheid komt hij of zij weer met beide benen terug op de grond. Als psychiaters maar de moeite deden…
Deze nieuwe aanpak lijkt voor beide partijen echter de meeste voldoening te geven. Dus niet alleen cliënten hervinden werkelijk hun geestelijke gezondheid, maar de psychiater krijgt er ook een fijn gevoel door. Dit artikel is dus geschreven zowel voor cliënten als psychiaters. Mensen zijn hier onder andere op aarde om zich met elkaar te verbinden en daar wordt iedereen blij van.
Laat mensen zichzelf zijn. Laat mensen hun eigenheid en eigen wijsheid hebben en laat ze dit voelen en daarnaar handelen. Hier wordt iedereen beter door. Probeer hun gedrag niet te veranderen met medicijnen. En weg met de DSM-V want mensen in categorieën van zogenaamde ‘ziektes’ indelen verdoezelt hun eigenheid, hun uniekheid en hun geestelijke gezondheid.
mensen die door een ongeluk bewusteloos raken worden door de doktoren in het ziekenhuis behandeld met therapie/medicatie, die mensen kunnen door hun bewusteloosheid niet aangeven of ze wel of niet behandeld willen worden.
maar de dokter heeft de plicht om ze te behandelen en ze kunnen niet wachten op het goedkeuren van de patient want dan gaat die dood.
zo gaat het ook in de psychiatrie, mensen raken in een psychose of manie en zijn daardoor verminderd toerekeningsvatbaar.
de psychiater heeft de plicht om de persoon in kwestie te behandelen.
als een patient geen medicatie wil en een gevaar voor zichzelf en de ander is dan kan de psychiater niet wachten op toestemming(die misschien nooit zal komen in de situatie waarin de patient zit) om iemand zo snel mogelijk uit een psychose of manie te halen.
dwangbehandeling is dan nodig helaas, uitzonderingen daargelaten.
verder ben ik het er wel mee eens dat er meer compassie voor de patient moet komen, meer praten(als dat lukt).
Hoi Anita
dank voor uw reactie.
Ik ben het niet helemaal met u eens.. want waardoor is iemand ‘een gevaar voor zichzelf en anderen’? Wellicht omdat er niet werkelijk geluisterd wordt naar deze persoon? Als er echt naar iemand geluisterd wordt, dan verdwijnt de agressie vanzelf.
Een cliënt die volgens psychiaters ‘in de war’ is, is volledig bij bewustzijn en hem of haar gedwongen ‘behandelen’ richt schade toe aan deze persoon.. en aan het personeel die dit moet uitvoeren. Het is voor niemand goed.
Het schaadt het (basis) vertrouwen van de cliënt (nog meer) en het beschadigt het personeel, omdat het geen liefdevolle benadering is.
Liefde gaat boven alles en hulpverleners dienen zich hier bewust van te zijn en hiernaar te handelen.
Er valt met iedereen te praten, ook iemand die ‘in de war’ is. Dan haal je dit ‘uit de war’. Zonder enige vorm van dwang of drang.
Hallo Diana
Bedankt voor dit prachtige en inspirerende artikel.
Ik denk er net zo over. Ieder mens is uniek met eigen wijsheid.
Zo denkt de psychiatrie er niet over.
Toen ik in de jaren ’90 opgeleid werd tot psychiatrisch verpleegkundige was DSM-3 het heilige boek. Het ging alleen over zieke en niet over unieke mensen. Ik vond dat toen al vreemd.
Na diplomering probeerde ik anders te werken
Dit werd me niet in dank afgenomen door met name psychiaters.
Ik moest in het gelid en dat deed ik niet. De verantwoordelijken hebben me toen vreselijk behandeld.
Ik werd overspannen, zat thuis en werd zelf opgenomen in het umcg.
Na deze korte opname ben ik de strijd aangegaan met mijn werkgever Licht en Kracht in Assen. Het tegenwoordige ggz-drenthe. Ze wilden mij niet terughebben, advocaten erbij, einde dienstverband.
Zo ging de psychiatrie in 1997 met een eigen werknemer om. Hoe gaan ze om met clienten?Moeten die ook allemaal in het gelid?
Mag eigenheid niet?
Wat voor samenleving is/wordt dat?
Gelukkig is er wel hoop op betere tijden. B.v. door de inzet van ervaringswerkers in de psychiatrie wat steeds meer gebeurt.
En wie zijn weer de eersten die hier kritiek op hebben? De beroepsgroep van psychiaters!! Bedroevend.
Maar het zal niet baten, de psychiatrie verandert van binnenuit.
Door de aanwezigheid van alle unieke mensen
Groetjes Jacob
Hallo Diana en Anita
Ik ben het eens met de zinsnede: iemand die volgens psychiaters in de war is, is volledig bij bewustzijn.
Er valt dus te praten en te luisteren.
Dit wordt veel te weinig gedaan en men gaat over op dwangbehandeling.
Zowel in mijn werk als psychiatrisch verpleegkundige en als client van de GGZ heb ik dit ervaren.
De psychiater geeft altijd het ‘bevel’ tot b.v. isolatie. De verpleegkundigen mogen het ‘vuile werk’ opknappen. Dit is voor zowel client als verpleegkundige slecht.
En de psychiater…??
Hoe gaat het daarmee?
Ik heb ervaren dat isolatie (vaak) ingezet wordt om de rust op de afdeling te waarborgen en niet gekeken wordt naar de client.
Dit is een grof schandaal!!!
Groeten Jacob
Mensen met een idealistische instellingen hebben een neiging, om het goede als menselijk en natuurlijk te zien, het slecht als onmenselijk en onnatuurlijk. Laten we aannemen dat beide eigenschappen over de is verdeeld, dat het onmenselijke en onnatuurlijke niet mens vreemd is dus in de aard van de natuur ligt. Zo heb ik mij in een vorige reactie negatief uitgelaten over psychologen en psychiaters, maar bij veel van hen heb ik nooit ‘slechte bedoelingen’ kunnen vernemen. De uitspraak ‘De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen’ zal je denk ik wel bekend zijn. Vraag is dus hoe het liefdevolle zich kan manifesteren en ontwikkelen? Ook in de natuur is niet alles rozengeur en maneschijn. Het is bijvoorbeeld een gebruikelijke ’traditie’, een ‘ritueel’ van de mannelijke leeuw om als het een harem van een andere leeuw heeft weet te bemachtigen hij eerst de welpen van zijn voorganger zal doden. Het is niet zo moeilijk om in te zien dat mensen precies hetzelfde doen, ook zij bevoordelen hun kinderen ten opzichte van de anderen. Persoonlijk denk ik dat deze instincten zijn weg gerationaliseerd maar wel duidelijk waarneembaar.
Ieder mens is uniek. Richard Dawkins, een Darwinist, wetenschapper heeft aangetoond dat evolutie, niet afhankelijk is van de soort maar van het individu. Dit is een belangrijk inzicht. Ieder mens is uniek, in ieder mens ligt het vermogen de evolutie van de mens mede te bepalen. In ieder individu ligt de eigenheid, de uniciteit en eigen-wijsheid om mee te bepalen, te evolueren, ontwikkelen, of de mens van de levende planeet een hel op aarde maakt of het paradijs. Ik denk dat er weinig mensen zijn in Nederland die tem maken hebben gehad met een neergaande geweldsspiraal met betrekking tot psychiatrie en justitie. Langdurige eenzame opsluiting, isolatiecel, vrijheidsberoving, kafkaiaanse toestanden, kwetsen, langdurig treiteren, paranoia maken, manipulatie, uitsluiting, machtsmisbruik, op het fysiek folteren na is ongeveer wel alles toegepast om de ‘regie over mijn leven over te nemen’. Een andere term is om interventie toe te passen. Nu ben ik vluchteling in Frankrijk en heb alle symptomen van een post traumatische stressstoornis.
Het zal je misschien verbazen maar deze situatie heeft mij heel erg doen laten nadenken over mijzelf. Wie ben ik? Wat ben ik? Ik ben mij gaan afvragen of ik mijzelf kan herkennen in al die mensen met goede bedoelingen maar zo slecht tegen mij handelen, zoveel wreedheid en geweld toepassen? Al was het maar om ‘de strijd om het bestaan’, in ieder geval streven we één doel na, vraag is welke middelen passen we daarbij toe? Ik denk dat ik mijzelf positief mag beoordelen, maar kan niet om het gegeven heen dat ook ik wel eens dingen heb gedaan, middelen heb gebruikt om doelen van eigenbelang na te streven. Meestal gebeurd dat onbewust. Ik denk dat het goed is om goed naar onszelf te kijken.
Verbinden. Dat is precies waar het bij mij en psychiatrie en justitie verkeerd is gegaan. Verbinden is een mooi streven, hamvraag is echter ‘hoe’ je mensen met elkaar verbindt. In de wijze van verbinding kan ook het afhankelijk maken besloten liggen, kan ordinaire sociale onderdrukking besloten liggen, je conformeren aan de groep besloten liggen. Als ik mij niet wil verbinden met mijn familie, waarom moet je dan zoveel geweld gebruiken om dat doel af te dwingen? Waarom mag ik niet vrij zijn om daar een keuze in te maken? Is een liefdevolle verbinding in de eerste plaats niet een vrije wilsuiting, waarin twee of meer mensen in vrijheid de keuze aangaan om met elkaar een verbinding, een relatie aan te gaan? Je komt niet zomaar in een burn-out terecht, raakt niet zomaar overspannen waarvan ik mijzelf voldoende kan overtuigen dat ik de oorzaak eerst bij mijzelf zoek. Heb ik niet de vrijheid om mij even los te maken van mijn sociaal netwerk, even niet de verbinding, om naar mijzelf op zoek te gaan, om mijzelf te leren kennen, wie ben ik, wat ben ik? Die kans kreeg ik dus niet in de psychiatrie, voor dat ik het wist belandde ik in een psychologische oorlogsvoering met psychiatrie en justitie.
Er wordt veel gesproken in deze tijd over verbinding, terwijl zelden de vraag gesteld wordt hoe een dergelijke verbinding eruit moet zien? Heb jij jezelf deze vraag wel eens gesteld? Heb jij wel eens gevoeld dat je hier kapitein bent op eigen schip binnen je persoonlijke levenssfeer, een sfeer waarin je regie wilt hebben over de wijze waarin je in relatie bent tot de ander?
Ik heb mij die vraag wel gesteld, binnen mijn persoonlijke levenssfeer heb ik graag de regie zelf in handen hoe relaties vorm zouden kunnen krijgen.