- Ik accepteer mijzelf zoals ik ben.
- Ik waardeer mijzelf zoals ik ben.
- Ik houd van mezelf zoals ik ben.
Mocht je DSM diagnose(s) hebben, probeer het dan anders te zien. Jij bent bijzonder, jij bent uniek. Wellicht heb jij ook een gevoelig/verfijnd zenuwstelsel. Deze mensen zijn vaak sneller overprikkeld, gaan meer de diepgang in bij sociale contacten en hebben over het algemeen (ook) meer rust en slaap nodig.
Probeer jezelf te accepteren zoals je bent. Die diagnoses zijn slechts ‘labeltjes’ maar ik denk dat de werkelijkheid anders is. Je bent welkom en je mag er zijn. Er mankeert niks aan jou -of aan mij. Geef je over aan de stroom van het leven waar (ook) jij deel van bent. Ook jij bent verbonden met het leven en met anderen. Laat jezelf niet ‘afsnijden’ van je eigen natuur of van anderen door DSM label(s). Deze labels zijn een negatieve interpretatie van hoe en wie jij bent -dat je ziek bent.
Ik zie DSM label(s) zoals ze zijn: enkel als labels. Maar ik weet, diep in mezelf, dat ik ‘gewoon’ nu al goed ben zoals ik ben. Zo lees ik momenteel bijvoorbeeld een boek over ‘hoogsensitieve persoonlijkheid’ van Susan Marletta Hart en daar worden alle ‘symptomen’ van autisme in genoemd. Ik zie mijzelf liever als HSPer dan als een ‘autist’. Of nog beter: ik heb een verfijnd zenuwstelsel. Anders ga ik mijzelf als ‘overgevoelig’ zien en dan praat ik mijzelf (wederom) naar beneden.
Het gaat erom hoe je overtuigingen over jezelf zijn, hoe je je voelt, hoe je in je vel zit.
Je bent niet ziek, je bent uniek en je mag er wezen en dat nu al.
Wat ik hier parafraseer komt uit een handboek voor de psycholoog. Ook de psycholoog weet dat je de patiënt voor een groot deel voor de eigen manipulatie laat betalen. ‘Als het slecht gaat met de economie, dan zeg je tegen de patiënt dat je ook een volwaardig mens bent zonder werk, zitten we te springen om vacatures ingevuld te krijgen, dan is een patiënt alleen een volwaardig mens als deze een baan heeft’. Dat je alleen een volwaardig mens bent als je een baan hebt past heel goed in de tijdsgeest van nu.
Na kliniek heb ik vijf jaar in een fabriek gewerkt en verdiende zeker geen slecht maandloon. Probleem was wel dat ik zoveel werkte dat er vrijwel geen tijd meer was voor andere dingen. Veel vrije tijd was er niet meer, de vrije tijd die ik had was nodig om weer bij te komen van het werk. Wat je tegelijkertijd in deze tijd ziet is dat mensen met goedbetaalde banen best vaak steeds minder gaan werken. Zo heb ik best veel psychologen gezien die niet voltijds werken, maar het voetvolk gewoon voltijds werken. In de beloning van deze samenleving is dus wel een verschil waarneembaar waarin goed betaalde banen meer vrije tijd voor zichzelf kunnen opeisen. Laat dat nu vaak het geval zijn in de psychiatrische zorgverlening. Het verschil tussen een werkpaard en een raspaard.
Wat is een goed leven? Ik denk dat de filosoof Epicurus ons daar bij kan helpen. Laat je leven zo min mogelijk bepalen door materiële zaken. Afhankelijkheid van materiële zaken betekent namelijk dat je afhankelijk bent van geld om die materiële zaken te kunnen aanschaffen. Dit betekent weer dat je veel moet werken dat ten koste gaat van vrije tijd. Ben je in staat om rond te komen in de bijstand, dan heb je voor 100% vrije tijd.
Sinds de jaren ’80 van de vorige eeuw zijn er twee zaken duidelijk waarneembaar voor de mensen met een laag inkomen. De eerste is dat de beloning voor het werk steeds lager is geworden. Vroeger kon een gezin met één werkende nog fatsoenlijk rondkomen, nu is dat alleen nog weggelegd voor de goedbetaalde functies. De ander is dat met de tijd steeds meer druk wordt uitgeoefend op de bijstandstrekker om aan het werk te gaan. Het wordt steeds moeilijker om bijstand te krijgen, er wordt steeds meer verwacht om bijstand te kunnen krijgen. De lage lonen vacatures moeten gevuld worden, daarnaast willen we niet dat mensen van de samenleving profiteren door niet te werken. De samenleving heeft hebben werkpaarden nodig
Ik heb met eigen ogen gezien dat er nogal wat psychiatrisch patiënten rondlopen die zijn opgegeven. Daar is geen land meer mee te bezeilen, geen werkgever die ze wil hebben. De sociale diensten hebben de hoop opgegeven dat ze deze mensen nog ergens als werkpaard kunnen inzetten. Die mensen hebben nu 100% vrije tijd, maar wat ik ook gezien heb is dat ze aan het einde van de maand geldproblemen hebben want de samenleving wil blijven stimuleren dat je uit de uitkering gaat. Toch denk ik dat met creativiteit het goed mogelijk is om een goed leven te hebben op uitkeringsniveau. De blik moet alleen niet gericht zijn op meer willen, andersom juist minder willen. Hoe minder materiële zaken je wilt, hoe minder afhankelijk je bent. De maatschappij wil deze afhankelijkheid, want het is goed voor de economie, geld moet rollen, als jij spullen koopt is dat goed voor de economie en wordt er geproduceerd. Mensen die minder willen is dus iet zo goed voor de economie, niet zo goed voor de mensen met goedbetaalde banen die voor hunzelf vrije tijd kunnen opeisen.
Mijn advies dus zou zijn om eens goed te luisteren naar de woorden van de Griekse filosoof Epicurus, dit in relatie te brengen met de huidige tijdsgeest en jou positie als psychiatrisch patiënt. Doe er je voordeel mee, laat je niet betalen voor je eigen manipulatie en probeer het tegenovergestelde te doen door zo min mogelijk materiële zaken te willen. We werken om te leven, we leven niet om te werken. Een verandering van perspectief doet goed leven.