Wat ik met de titel wil poneren, is of stabiliteit samen kan gaan met, of (ook wel) ten koste kan gaan van het ervaren van levensvreugde. Ik heb hier vooral over medicijnen die zogenaamd stabiliserend zijn, maar waar mensen zich, eigenlijk, best ellendig door kunnen voelen. Ik zelf heb dit met drie medicijnen gehad. Zogenaamd was ik stabiel, maar ik had eigenlijk geen leven meer. Ik was helemaal apathisch en ervoer geen enkel gevoel meer, noch emoties. Maar volgens de doktoren was ik ‘stabiel’ door de medicatie en daarom moest ik het, in die dosering, blijven gebruiken. Ik heb het zelfs een keer gedwongen toegediend gekregen, een heel jaar lang. Dit, omdat ik niet volgens hun definitie ‘stabiel’ wilde zijn d.w.z. geen innerlijk leven meer. Ik heb erg geleden door die ‘behandeling’.

Momenteel ben ik minder ‘stabiel’, omdat de medicijnen die ik nu gebruik, meer toelaten van mijn gedachten, gevoelens en emoties. Ik voel mij echter meer ‘mezelf’. Ik ervaar ook, vaak, levensvreugde. Dit weegt op tegen de klachten die ik, soms, ervaar. Ik voel mij gelukkig met de cocktail die ik nu heb. Ik heb zelfs het idee, dat de medicijnen die ik nu gebruik, mij werkelijk ondersteunen in mijn levensproces!

Als ik moet kiezen tussen apathisch/emotieloos maar meer stabiliteit, of wel meer kunnen voelen maar dan wel ietsje ‘wiebeliger’ dan is mijn keuze snel gemaakt. Een van de redenen waarom ik dit artikel schrijf, is ook omdat ik om mij heen natuurlijk regelmatig lotgenoten tegenkom, en zij deze issue zelf ook vaak voorleggen. Veel mensen die zogenoemd ‘stabiel’ zijn ervaren helaas ook zeer hinderlijke bijwerkingen van hun medicijnen(cocktail), en vooral dat emotieloze, apathische wordt vaak genoemd. Ze slikken braaf de pillen die de psychiater hun voorgeschreven heeft, ook al voelen ze zich daar eigenlijk (helemaal) niet goed door! Ik heb het idee alsof ‘stabiliteit’ vaak tot zeer vaak ten koste lijkt te gaan van (het ervaren van) levensvreugde.

Daarom denk ik dat doktoren zich meer bewust moeten worden van de ervaring van het leven van hun patiënten, en meer rekening dienen te houden met dit bij-effect. Ik denk dat je waarschijnlijk in het begin, tijdens een psychose, wat meer medicijn moet toedienen (al lijken hiervoor ook alternatieven te zijn, waaronder Soteria en Open Dialoog Therapie). Echter, zo snel als kan dient het medicijn afgebouwd te worden naar een onderhoudsdosering. Ik denk dat iemand zich op die manier optimaal zal blijven voelen. Ik vind namelijk dat een mens het verdiend heeft om levensvreugde te (kunnen) ervaren vanwege de simpele reden dat hij of zij leeft. Mij is dit twee jaar lang afgenomen, omdat ik beide keren te lang een te hoge dosering kreeg van zeer zware medicijnen en hier heb ik enorm onder geleden. Maar volgens de doktoren was ik ‘stabiel’. Terwijl ik zelf alleen nog maar dood wilde.. want ik kon op geen enkele manier (meer) levensvreugde ervaren! Zo kun je zien, hoe de visie van een patiënt en die van de dokter kunnen verschillen. Alsof deze doktor(en) zich totaal niet bekommerden om mijn levensgeluk en daarmee mijn herstel! Ik kon, namelijk, pas herstellen zodra de dosering een stuk omlaag was!

Ik denk dat ik niet de enige ben, die levensmoeheid ervaren heeft, of nu ervaart. En ik durf, uit eigen ervaring, te stellen dat dit (vaak, meestal) door een te hoge dosering antipsychotica komt. Ik denk dat wanneer je zo op een medicijn begint te reageren, het tijd wordt om het (langzaam) af te bouwen naar een acceptabele dosering, waarbij je weer (genoeg) kan voelen en jezelf weer kan ervaren als wie je bent mede doordat je meer kan voelen. Ik wil met dit schrijven een hart onder de riem steken bij de mensen die hier nu door lijden, en ze een hand toereiken door te opperen dat ze met hun arts moeten gaan spreken over een verlaging. Ik schrijf dit stuk niet alleen voor mezelf -bij mij speelt dit probleem niet meer- maar ook voor alle andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten als waar ik zelf jaren geleden in zat. Ik schrijf dit omdat ik elk mens gun om levensgeluk en -vreugde te ervaren, en tevens om doktoren (meer) bewust te maken van de (mogelijke) effecten van (teveel) antipsychotica, vooral als dit gegeven wordt voor langere duur. Niet alleen omdat de patiënt zich op de langere termijn bij een lagere dosering medicijnen (een stuk) beter zal voelen, maar ook omdat deze persoon dan beter aan zichzelf kan werken en aan zijn/haar eigen stabiliteit omdat de persoon meer voelt!

Een psychose is net als iemand die even niet (meer) kan fietsen: er worden grote zijwielen aangebracht aan de fiets. Hierdoor kan de persoon weer beter fietsen. Als je, echter, die zijwielen er te lang aan vast laat zitten kan de persoon het hele fietsen verleren en voelt het ook niet meer als een uitdaging van die persoon, om te gaan fietsen c.q. leven! Op een gegeven moment moeten de wielen weer kleiner worden zodat de persoon (nog) enige steun kan ervaren van de wieltjes, maar voor de rest wel (weer) zelf kan fietsen! Medicijnen zijn net als die wieltjes!

Het kunnen ervaren van levensvreugde gaat m.i. voor de zogenaamde ‘stabiliteit’ die (sommige) doktoren willen bereiken. Je moet een soort middenweg bereiken: niet teveel voelen maar ook zeker niet te weinig. En uiteindelijk moet je het zelf kunnen. Als medicatie nooit wordt afgebouwd, dan zal een persoon nooit leren zijn om haar eigen gedachten, gevoelens en gedrag in goede banen te krijgen en/of te houden. Net als met de fiets geldt ook hier: uiteindelijk mag en kan je het misschien wel zelf (weer).

Misschien is dit laatste wel onderdeel van (het weer kunnen ervaren van) levensvreugde..? Omdat je merkt dat je (weer) zelf dingen kunt en dit een (zeer) voldaan gevoel kan geven? Als iemand (vooral op de lange termijn) de juiste medicatie krijgt, in de juiste dosering, dan kan iemand evengoed stabieler zijn, maar toch geluk ervaren. Dan gaat het een niet meer ten koste van het ander, maar is het met elkaar in harmonie. Het lijkt mij dat dit het (uiteindelijk) doel zal zijn of worden van medicatie: dat iemand zich werkelijk beter voelt.