Allereerst wil ik zeggen dat ik me heel goed kan vinden in hetgeen je hier geschreven hebt. Voor de duidelijkheid, ik reageer op stukje dat geplaatst is op 5-1-18 in de vorm van een PDF.
Bijvoorbeeld hoe je het over ‘crisis’ hebt. Hier wordt inderdaad nogal eenzijdig en kortzichtig naar gekeken. Er is nauwelijks… zeg maar géén ruimte voor het verhaal van de persoon om wie het gaat. Wat telt, is de interpretatie van de behandelaar. Dit heeft er onherroepelijk toe geleid dat er, heden ten dage, steeds minder zeggenschap is voor de patiënt in kwestie. Met andere woorden: wanneer je tijdelijk even uit balans bent, ga jij niet meer over je eigen lichaam en geest, dan nemen autoriteiten buiten jou alle zeggenschap over jezelf over. Zij bepalen wat er met jou gebeurt (pillen of platspuiten) en niet jij. Alleen dít al is zó traumatisch dat de kans zeer reëel is dat dit tot een nog diepere crisis leidt. Men wordt van de regen in de drup geholpen terwijl je juist behoefte hebt aan iemand die je bij de hand neemt, iemand die naar je luistert en maakt dat je je geborgen voelt. Warmte en menselijkheid is gevraagd, niet kille rationaliteit, arrogantie en zwaaien met een wetboek.
Het Chinese woord voor wat wij ‘crisis’ noemen: 危机 bestaat uit twee karakters, “危” (wēi) en “机” (jī). “危” betekent gevaar en “机” betekent kans. Niet uitsluitend negatief dus, zoals bij ons. De filosofische gedacht hierachter is: het is gevaarlijk maar het biedt ook kansen. Typisch Chinees in de zin dat iets niet snel ‘zwart’ of ‘wit’ is. Het is eerder ‘grijs’: je vindt wel een oplossing.
Een patiënt heeft behoefte aan een individuele persoonsgerichte oplossing, niet een quick fix die zo min mogelijk geld kost. Wij als mensheid kunnen leren van iemand met bijvoorbeeld een ‘open geest’ (psychose, bipolair, schizofreen et cetera).
Wat daarvoor nodig is, zijn behandelaars met een ‘open mind’.
Allereerst wil ik zeggen dat ik me heel goed kan vinden in hetgeen je hier geschreven hebt. Voor de duidelijkheid, ik reageer op stukje dat geplaatst is op 5-1-18 in de vorm van een PDF.
Bijvoorbeeld hoe je het over ‘crisis’ hebt. Hier wordt inderdaad nogal eenzijdig en kortzichtig naar gekeken. Er is nauwelijks… zeg maar géén ruimte voor het verhaal van de persoon om wie het gaat. Wat telt, is de interpretatie van de behandelaar. Dit heeft er onherroepelijk toe geleid dat er, heden ten dage, steeds minder zeggenschap is voor de patiënt in kwestie. Met andere woorden: wanneer je tijdelijk even uit balans bent, ga jij niet meer over je eigen lichaam en geest, dan nemen autoriteiten buiten jou alle zeggenschap over jezelf over. Zij bepalen wat er met jou gebeurt (pillen of platspuiten) en niet jij. Alleen dít al is zó traumatisch dat de kans zeer reëel is dat dit tot een nog diepere crisis leidt. Men wordt van de regen in de drup geholpen terwijl je juist behoefte hebt aan iemand die je bij de hand neemt, iemand die naar je luistert en maakt dat je je geborgen voelt. Warmte en menselijkheid is gevraagd, niet kille rationaliteit, arrogantie en zwaaien met een wetboek.
Het Chinese woord voor wat wij ‘crisis’ noemen: 危机 bestaat uit twee karakters, “危” (wēi) en “机” (jī). “危” betekent gevaar en “机” betekent kans. Niet uitsluitend negatief dus, zoals bij ons. De filosofische gedacht hierachter is: het is gevaarlijk maar het biedt ook kansen. Typisch Chinees in de zin dat iets niet snel ‘zwart’ of ‘wit’ is. Het is eerder ‘grijs’: je vindt wel een oplossing.
Bron:
http://www.ikleerchinees.nl/crisis-als-kans-%E5%8D%B1%E6%9C%BA/
Een patiënt heeft behoefte aan een individuele persoonsgerichte oplossing, niet een quick fix die zo min mogelijk geld kost. Wij als mensheid kunnen leren van iemand met bijvoorbeeld een ‘open geest’ (psychose, bipolair, schizofreen et cetera).
Wat daarvoor nodig is, zijn behandelaars met een ‘open mind’.